Πόσο απέχει η επιτυχία από την αποτυχία; Η νίκη από
την ήττα; Η φτώχεια από τον πλούτο; Για τον βιοπαλαιστή οδηγό
λεωφορείου Κώστα Σελίμη, 24 χρόνια. Τόσα χρειάστηκαν για να κάνει ένα
όνειρο ζωής πραγματικότητα. Τόσα και παράλληλα μια ζωή σπαρτιάτικη με
οικονομίες από τον πενιχρό μισθό του ως οδηγoύ λεωφορείου, το προσωπικό
του κόστος να μη δημιουργήσει τη δική του οικογένεια και να φτάνει μέχρι
του σημείου να τρώει μόνο όσπρια.
Κι όλα αυτά για να έχει την οικονομική δυνατότητα να πάει κόντρα στο δυσκίνητο κράτος, το οποίο δεν του επέτρεπε να αξιοποιήσει τη δική του περιουσία. Το μικρό νησάκι Υδρούσα, δηλαδή, που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από τον «Αστέρα» της Βουλιαγμένης και το οποίο του κληροδότησαν τη δεκαετία του '90 οι συγγενείς και πρώην ιδιοκτήτες του. Μετά από χιλιάδες ευρώ που δαπάνησε, απίστευτο κόπο, συνεχείς επαφές με δικηγόρους και φοβερό άγχος, πλέον είναι σε θέση έπειτα από τις τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις να δημιουργήσει μαζί με τον γνωστό επιχειρηματία Νεκτάριο Νικολόπουλο και την Κατερίνα Λάσπα αυτό που ονειρευόταν.
Ενα πρότυπο περιβαλλοντικό πάρκο, με έμφαση στον πολιτισμό, που θα συγκεντρώσει χιλιάδες τουρίστες και ως πνεύμονας πρασίνου θα δώσει ανάσα σε 5 εκατομμύρια Αθηναίων. Εκεί θα δημιουργηθεί θέατρο 500 θέσεων, διάφορες οικολογικές δράσεις, ζώνες διασκέδασης, αστεροσκοπείο, ειδικά γλυπτά, πίστες για mountain bikes, εξαιρετική παραλία για μπάνιο, ακόμα και χώροι που αργότερα θα διαμορφωθούν ώστε να επισκέπτονται το νησί Κινέζοι και άλλοι τουρίστες προκειμένου να κάνουν τους γάμους τους. Και όλα αυτά παρέα με το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, το οποίο για λογαριασμό του εκπόνησε μια μελέτη η οποία δημιουργεί στο νότιο παράκτιο μέτωπο έναν απίστευτο νέο πνεύμονα, μια περιοχή που θα λειτουργήσει συμπληρωματικά στη Βάρκιζα, στη Βούλα και στη Βουλιαγμένη, φιλοξενώντας ελληνικές οικογένειες και χιλιάδες τουρίστες. Οπως λέει η Κατερίνα Λάσπα που μαζί με τον επιχειρηματία σύζυγό της Νεκτάριο Νικολόπουλο συμμετέχουν μετοχικά στο εγχείρημα συνδράμοντας με κεφάλαια. Ο χώρος μάλιστα θα έχει και έντονο το οικολογικό στίγμα καθώς η Κατερίνα Λάσπα εκτός του ότι αποτελεί πρέσβειρα του Ecocity, που ασχολείται με οικολογικά ζητήματα, ανακοινώνει πως το φθινόπωρο θα προχωρήσει σε πλήρη αναδάσωση της έκτασης με τη συμμετοχή πολιτών. «Ως Θεσσαλονικιά που είμαι, όταν ήλθα το 1998 στην Αθήνα επέλεξα να μείνω στα νότια προάστια και αγάπησα πολύ αυτό το μέρος. Οταν με τον σύζυγό μου πατήσαμε το πόδι μας στο νησί, μάτωσε κυριολεκτικά η καρδιά μας από την άθλια κατάσταση στην οποία βρισκόταν. Παλεύουμε, λοιπόν, να αναπτυχθεί ένας νέος χώρος, ένας πνεύμονας πρασίνου, ένα πραγματικό... experience island λίγα μέτρα από την παραλιακή ζώνη της Γλυφάδας και της Βούλας», λέει η Κατερίνα Λάσπα.
Μια ιστορία μεγάλης ταλαιπωρίας
Πώς, όμως, θα γίνουν όλα αυτά και πώς ένας οδηγός λεωφορείου έφτασε να είναι ιδιοκτήτης ενός ολόκληρου νησιού;
Το 1941 ο Μιλτιάδης Αλαμανής αγόρασε το νησί από ιδιώτες που το κατείχαν από τον 19ο αιώνα. Το Ελληνικό Δημόσιο, όπως σε πολλές άλλες τέτοιες περιπτώσεις, είχε διεκδικήσει το νησί, όμως τελεσίδικα αυτή η μάχη έληξε υπέρ των ιδιωτών, το 1962, με απόφαση του Αρείου Πάγου που απέρριψε τις κρατικές απαιτήσεις. Οι ιδιοκτήτες, κουρασμένοι από αυτή τη δαπανηρή μάχη και αδιαφορώντας για την τύχη της έκτασης, αποφάσισαν να δωρίσουν αυτό το «αχρείαστο» νησί στον Κώστα Σελίμη με την ευχή «να το κάνει ό,τι νομίζει».
Τότε κανένας δεν πίστευε ότι ο οδηγός του ΟΑΣΑ θα εξελισσόταν σε έναν πεισματάρη άνθρωπο που ως στόχο ζωής θα έθετε να καθαρίσει την υπόθεση μια κι έξω προκειμένου να μπορέσει να κάνει το νησί μια όαση του Λεκανοπεδίου. Ανθρωποι που τον γνωρίζουν καλά μιλάνε για εμμονή που τον κυρίεψε γύρω από αυτό το project και για «το δίκιο που τον έπνιγε καθώς το αδηφάγο και γραφειοκρατικό Δημόσιο συνεχώς τον πολεμούσε». Κάπως έτσι από το 1990 ξεκίνησε μια προσωπική μάχη με το κράτος. Ολα αυτά τα 24 χρόνια και παρά τις υπέρ του αποφάσεις, το νησάκι είχε εγκαταλειφθεί στην τύχη του. Πολλοί, παρανόμως φυσικά, είχαν χτίσει μέχρι και παράγκες σε αυτό, ενώ έφτασαν μέχρι του σημείου να διαπράττουν σατανιστικές τελετές ή να μεταβαίνουν εκεί ναρκομανείς με μικρά πλοιάρια επειδή δεν υπήρχε φύλαξη. «Η Σαλαμίνα σε σχέση με αυτό το νησάκι ήταν... Κάπρι», λέει άνθρωπος που γνωρίζει την περιοχή. Κι όλα αυτά απέναντι ακριβώς από την πιο ακριβή περιοχή της χώρας, τη Βουλιαγμένη και δη τον «Αστέρα»! Το 2004 ένα φως αισιοδοξίας άρχισε να φαίνεται καθώς Προεδρικό Διάταγμα άφηνε το περιθώριο για αξιοποίηση της περιοχής ώστε να υπάρξει πρότυπο περιβαλλοντικό πάρκο. Τότε στην προσπάθεια μπήκε και το Μετσόβιο Πολυτεχνείο με ειδικές μελέτες. Κι αυτό διότι ο κ. Σελίμης έπεισε τους καθηγητές για το όραμά του: την ανάδειξη δηλαδή της περιοχής σε χώρο βιοποικιλότητας, την ανάγκη καθαρισμού του νησιού από τα απορρίμματα που το είχαν κατακλύσει και τη δημιουργία ενός πολυχώρου πολιτισμού και αναψυχής για το αθηναϊκό κοινό. Σήμερα όλα είναι έτοιμα και έχει έρθει η ώρα της επένδυσης. Βέβαια, η εξαντλητική και μακροχρόνια προσπάθεια βρήκε τον οδηγό λεωφορείου απένταρο και με την υγεία του κλονισμένη, όμως υπερήφανο γιατί κέρδισε μια τόσο δύσκολη μάχη. Ακόμα και η υπουργός Τουρισμού Ολγα Κεφαλογιάννη αναγνώρισε τον κόπο αυτού του ανθρώπου, ενώ πηγές αναφέρουν ότι βλέπει τη δημιουργία ενός τέτοιου πολυχώρου στο νησί Υδρούσα ως μια πολύ καλή τουριστική ευκαιρία για να έχουν ένα εναλλακτικό μέρος να επισκέπτονται οι ξένοι τουρίστες, πάντα με σεβασμό στο περιβάλλον. Για τον λόγο αυτό έσπευσε να επιταχύνει τις τελικές αδειοδοτήσεις, καθώς η Υδρούσα θα είναι ένας νέος, τουριστικός άσος στο μανίκι της Αττικής.
Μεταφορά με πλοιάρια
Ηδη για τη σύνδεση της Υδρούσας με την παραλία, ο επιχειρηματίας έχει αγοράσει δύο πλοιάρια που θα μεταφέρουν τους επισκέπτες από το λιμανάκι στο Ασκληπιείο Βούλας απέναντι, ενώ η απόσταση από τη Βουλιαγμένη ή τη Βούλα είναι τόσο μικρή που ακόμη και ένας κολυμβητής μπορεί άνετα να την κάνει μόνος του.
Πηγή: Protothema.gr κλικ για φωτο...
πηγη...notia matia.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου