Ίσως ληστέψεις και την τελευταία ίντσα της γης μου …
Και να φυλακίσεις για χρόνια τα νιάτα μου …
Μπορεί να ανάψεις φλόγες στην πιο σκοτεινή νύχτα μου …
Και να μου στερήσεις το φιλί της μητέρας μου …
Ίσως να με κλέψεις μέσα από ένα θραύσμα από τα όνειρά μου …
Και να στερήσεις από τα παιδιά μας τη χαρά να γιορτάσουν ένα Ραμαζάνι με κανούργια ρούχα ..
Μπορεί να χτίσεις γύρω μου τείχη και τείχη, εχθρέ του ήλιου ..!
Αλλά, εγώ ποτέ δεν θα συμβιβαστώ ..!
Και μέχρι τον τελευταία παλμό στις φλέβες μου, θα αγωνίζομαι ..!
Αυτό το άλμπουμ είναι μια έκκλήση αφύπνισης για όλο τον κόσμο. Για χάρη των παιδιών σας προκαλώ … να κοιτάξετε την κάθε εικόνα. Διαβάστε τις ιστορίες τους και αποφασίστε με το μυαλό σας γιατί αυτές οι ωμότητες συνεχίζονται, ενώ ο κόσμος κοιμάται. Τα παιδιά χρειάζονται προστασία. Ασφάλεια. Αυτά, τα πιο βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, τα οποία, σχεδόν όλα τα παιδιά της Παλαιστίνης συνεχώς στερούνται. ΠΟΤΕ ΘΑ ΔΡΑΣΟΥΜΕ; ΠΟΤΕ ΘΑ ΣΠΑΣΕΙ Η ΣΙΩΠΗ;
(παλαιστίνια παιδιά σε σημείο ελέγχου)
παιδια παίζουν σε συντρίμια απο βομβαρδισμό στη Γάζα
περιμένοντας σε σημείο ελέγχου
ό,τι έμεινε από το σπίτι της μικρής Παλαιστίνιας μετα από βομβαρδισμό.
συλληψεις Παλαιστίνιων παιδιών.
σχολεία στη Γάζα
έλεγχος παιδιώ στην Χεβρώνα
έλεγχος στα σπίτια Παλαιστινίων
σύλληψη παιδιού
συλλήψεις
ο μικρος Παλαιστινιος προσπαθει να εμποδίσει την σύλληψη του πατέρα του.
η 10 χρονη Abeer Skafe κρατώντας την φωτογραφία του φυλακισμένου πατέρα της. Η Αμπιρ έπαθε κρίση και νευρικό κλονισμό όταν της αρνήθηκαν το δικαίωμα να αγκαλιάσει τον πατέρα της όταν πηγε να τον δει στη φυλακή. Η Αμπιρ εντέλει πέθανε.
Η Αμπιρ Σκαφε στην εντατική λιγο πριν πεθάνει.
θυμα ισραηλινών βομβαρδισμών
τα παιδια θυματα των βομβαρδισμών
Ο Μοχάμεντ Αλ Ντούρα το πρώτο παιδί θυμα κατα την διάρκεια της πρώτης ιντιφάντα, θυμα τον ελευθερων ισραηλινών σκοπευτών, παρόλο που ο πατέρας του απεγνωσμένα προσπαθουσε να τον σώσει….
παιδιά, αδέρφια, κορίτσια αγόρια ακόμη και μωρα θύματα των ισραηλινών επιθέσεων στη Γάζα 2008 – 2009
Και να φυλακίσεις για χρόνια τα νιάτα μου …
Μπορεί να ανάψεις φλόγες στην πιο σκοτεινή νύχτα μου …
Και να μου στερήσεις το φιλί της μητέρας μου …
Ίσως να με κλέψεις μέσα από ένα θραύσμα από τα όνειρά μου …
Και να στερήσεις από τα παιδιά μας τη χαρά να γιορτάσουν ένα Ραμαζάνι με κανούργια ρούχα ..
Μπορεί να χτίσεις γύρω μου τείχη και τείχη, εχθρέ του ήλιου ..!
Αλλά, εγώ ποτέ δεν θα συμβιβαστώ ..!
Και μέχρι τον τελευταία παλμό στις φλέβες μου, θα αγωνίζομαι ..!
Αυτό το άλμπουμ είναι μια έκκλήση αφύπνισης για όλο τον κόσμο. Για χάρη των παιδιών σας προκαλώ … να κοιτάξετε την κάθε εικόνα. Διαβάστε τις ιστορίες τους και αποφασίστε με το μυαλό σας γιατί αυτές οι ωμότητες συνεχίζονται, ενώ ο κόσμος κοιμάται. Τα παιδιά χρειάζονται προστασία. Ασφάλεια. Αυτά, τα πιο βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, τα οποία, σχεδόν όλα τα παιδιά της Παλαιστίνης συνεχώς στερούνται. ΠΟΤΕ ΘΑ ΔΡΑΣΟΥΜΕ; ΠΟΤΕ ΘΑ ΣΠΑΣΕΙ Η ΣΙΩΠΗ;
(παλαιστίνια παιδιά σε σημείο ελέγχου)
παιδια παίζουν σε συντρίμια απο βομβαρδισμό στη Γάζα
περιμένοντας σε σημείο ελέγχου
ό,τι έμεινε από το σπίτι της μικρής Παλαιστίνιας μετα από βομβαρδισμό.
συλληψεις Παλαιστίνιων παιδιών.
σχολεία στη Γάζα
έλεγχος παιδιώ στην Χεβρώνα
έλεγχος στα σπίτια Παλαιστινίων
σύλληψη παιδιού
συλλήψεις
ο μικρος Παλαιστινιος προσπαθει να εμποδίσει την σύλληψη του πατέρα του.
η 10 χρονη Abeer Skafe κρατώντας την φωτογραφία του φυλακισμένου πατέρα της. Η Αμπιρ έπαθε κρίση και νευρικό κλονισμό όταν της αρνήθηκαν το δικαίωμα να αγκαλιάσει τον πατέρα της όταν πηγε να τον δει στη φυλακή. Η Αμπιρ εντέλει πέθανε.
Η Αμπιρ Σκαφε στην εντατική λιγο πριν πεθάνει.
θυμα ισραηλινών βομβαρδισμών
τα παιδια θυματα των βομβαρδισμών
Ο Μοχάμεντ Αλ Ντούρα το πρώτο παιδί θυμα κατα την διάρκεια της πρώτης ιντιφάντα, θυμα τον ελευθερων ισραηλινών σκοπευτών, παρόλο που ο πατέρας του απεγνωσμένα προσπαθουσε να τον σώσει….
παιδιά, αδέρφια, κορίτσια αγόρια ακόμη και μωρα θύματα των ισραηλινών επιθέσεων στη Γάζα 2008 – 2009
Σε ένα ισραηλινό δικαστήριοΤα χέρια μου δεμένα στο πίσω μέρος της πλάτης μου
Έρχεται σε μένα με μια γροθιά και ένα σακί.
Kαλύπτει το κεφάλι μου με μια κουκούλα με σιωνιστική δυσωδία
Αν και το στομάχι μου σφίγγεται δεν θα δειλιάσω.
Ο θόρυβος είναι δυνατός και τρυπάει το μυαλό μου.
Το αξιολύπητο μπλουζάκι μου κρέμεται περήφανο με ένα φρέσκο λεκέ από αίμα
Η καημένη η μητέρα μου θ’ ανησυχεί πολύ, είμαι σίγουρος.
Έχει θάψει τον αδελφό μου πριν από μένα. Θα αντέξει.
Και τον μπαμπά μου το ίδιο, η κατάθλιψη τον χτύπησε στο τέλος
Χωρίς σπίτι, χωρίς γη, χωρίς ελαιόδεντρα .
Είμαι εδώ για μέρες
Ή μήπως είναι μήνες ή ακόμη και χρόνια, δεν μπορώ να καταλάβω πλέον.
Ο θόρυβος είναι πολύ δυνατός
Και μπορώ να αισθανθώ το σάβανο.
Εκείνος με χτυπάει και πάλι σήμερα
Στη συνέχεια, είναι σειρά άλλου να παίξει.
Έχω πλέον λυγίσει, αλλά δεν θα ομολογήσω.
Θα εγκαταλείψω το σώμα μου, αφήστε αυτά τα καθάρματα τους δολοφόνους να ξεμπερδέψουν μ’αυτό
Λίγες ακόμη σκέψεις πριν φύγω
Είμαι άνθρωπος. Αυτό πρέπει να ξέρετε.
Ποτέ δεν θα το μαθαίνατε, γιατί είμαι σκληρός σαν τις πέτρες που ρίχνω.
Ήλπιζα να βγάλω κάποτε ένα όμορφο μουστάκι
Ίσως να παντρευόμουν τη Muna. Θα ήμουν δικός της και εκείνη δική μου
Ίσως να γινόμουν και πατέρας …. των ελεύθερων παιδιών μας σε μια λεύτερη Παλαιστίνη. (πηγή http://freepalestineofoccupation.blogspot.ca/2011/06/children-of-palestine-in-pictures.html)